Een kleine blik in het ziekenhuis

Lieve lezers 

Na het vele nadenken over het cornavirus wilde ik toch wat meer te weten komen over de toestanden in de ziekenhuizen. Wanneer ik te horen kreeg dat mijn nicht Tessa, die als verpleegkundige werkt in het ziekenhuis te Izegem, het aanbod had gekregen om in de afdeling van coronapatiënten te werken wou ik hier meer over te weten komen. Ik heb haar gevraagd om wat meer te vertellen over haar ervaringen met de patiënten en hoe het er daar aan toe gaat. Dit zal ik natuurlijk met jullie delen!

Haar ervaring in de afdeling van coronapatiënten

In het begin was het heel hard zoeken op alle vlakken. Organisatie, kledij, medicatie... De verpleegsters en dokters wisten helemaal niet wat op hen afkwam. Ze wilden het niet altijd toegeven maar er was een angstige sfeer waardoor iedereen hier in mee werd getrokken en het stilaan een vreselijke ramp werd. De patiënten die in het begin in het ziekenhuis kwamen waren heel kritiek en heel ziek. Het ziektebeeld van de patiënten klopte met de ergste voorspellingen en ze gingen met de minuut achteruit. Zo iets hadden de dokters en de verpleeging nog nooit gezien.

Het was zo erg dat iemand in de ochtend nog in een perfecte staat was en tegen de avond op intensieve zorg lag in het ziekenhuis. Ze heeft ook tijdens een avonddienst een dame moeten reanimeren met een collega van haar. De vrouw voelde haar zeer goed doorheen de dag. Ze had niet echt klachten, ze was enkel wat moe en had niet veel honger. De vrouw had koorts maar geen hoge koorts, dus niet echt iets om onmiddellijk zorgen over te maken. Wanneer ze terug naar de vrouw ging om haar temperatuur te meten was ze grauw van kleur en had schuim op haar mond. Ze hebben haar proberen te reanimeren maar dit is helaas niet gelukt. Het was een zeer zware dag voor de dokters en de verpleeging maar ook natuurlijk voor de familie want ze mochten de vrouw niet meer zien. Afscheid nemen was er niet bij.

Het is heel moeilijk want er zijn ook patiënten die dit zien waardoor ze in een grote paniek slaan omdat ze denken dat dit ook bij hen zou gebeuren. Ze stonden dus niet alleen in voor de zorg en het in leven houden van de patiënten maar ook voor het kalmeren en praten met de patiënten om te zorgen dat ze zich beter voelden en tot rust kwamen. Niet altijd even gemakkelijk want zelf waren de artsen en verpleegkundigen soms ook in paniek.

Wat viel op?

Het viel enorm op dat er veel mensen ziek werden tussen de 40 en 60 jaar. Ze hadden in de corona afdeling eigenlijk zeer weinig vrouwen die met dit virus te kampen hadden. Wanneer er toch een vrouw in het ziekenhuis werd opgenomen was die veel minder ziek dan de mannen.

Wat met de mentale gezondheid van de zorgsector?

De ene was sterk en kon hier heel goed mee omgaan maar er waren ook anderen die dit totaal niet konden. Die kregen het zwaarder en zwaarder omdat het alleen maar erger en erger werd. Ze zagen op een bepaald moment geen licht meer en wisten niet hoe dit ooit zou eindigen. De dokters en verpleging kregen hiervoor psychologische bijstand. Wanneer ze aan de middagtafel zaten kwam een psycholoog met hen praten. Het was dus heel belangrijk dat je de werkdag snel kon verwerken. Het zijn natuurlijk wel situaties die in je hoofd blijven rondspoken. 

Wat met het kledij?

 

In het begin waren de dokters en de verpleegkundigen zeer onbeschermd. Uiteindelijk kregen ze een masker zodat ze zich toch een beetje konden beschermen tegen het virus. Om deze patiënten te verzorgen was dit natuurlijk niet genoeg. Na verloop van tijd kregen ze een volledig pak en gelaatsschermen. Zo konden ze zich volledig beschermen. 

Wat was nu het zwaarste?

Voor mijn nicht was het natuurlijk zwaar om de mensen te zien lijden en ze geen contact konden hebben met hun familie. Dit is zeer zwaar  omdat ze natuurlijk smeken om hun familie te zien.  Ook was het lastig dat je niets meer kon doen voor een patiënt qua behandeling. Ook stonden de artsen voor grote problemen omdat ze niet meer wisten wat ze moesten geven aan de patiënt of wat ze moesten doen. Maar het zwaarste voor haar was toch het pak die ze moest dragen. De werkdag startte om 6u45, toen werd het pak dus aangetrokken. De dokters en verpleegkundigen konden ten vroegste maar om 12u30 gaan plassen, eten of drinken. In het pak is het zeer warm waardoor het zeer lastig was om te werken. Ze droegen ook altijd handschoenen, een mondmasker en een helm met een scherm. De pakken werden altijd in het ziekenhuis gewassen. Alles mocht pas af wanneer het tijd was om naar huis te gaan. Als laatste vertelde ze mij dat ze het heel moeilijk heeft met het feit dat ze niet is getest geweest. Sinds vorige week mocht ze terug naar haar normale afdeling in het ziekenhuis. Ze moest dus patiënten verzorgen die het virus niet hebben. Ze werd hiervoor jammer genoeg niet eerst getest. 


Hopelijk heb ik jullie hier wat meer informatie over kunnen geven zodat ook jullie wat meer zicht hebben wat er eigenlijk allemaal gebeurd in de ziekenhuizen. Als laatste; wees alert, wees veilig!
 

Tot snel! 

Elisa 

Referentie

Mijn nicht zelf ;)